امام صادق _{عليه السلام} فرمود:

«و لا كیـوم محنتنا بكـربلاء و إن كـان یوم السقیـفة و إحـراق

النار على باب فاطمه و قتل محسن بالرفسة أعظم و أدهى

و أمرّ لأنه أصل یـوم العـذاب؛ هیـچ روزی چـون مصـیبت ما در

کربلا نیست اگرچه روز سقیفه و آتش زدن درب خانه فاطمه

و شهادت محسـن در اثـر لگـدی که به مـادرش زدند بزرگ تر

و ناگوارتر و تلخ تر است، چرا که آنروز،  اصل روز عذاب است».

الهدایة الكبرى: ص 417 ؛ نوائب الدهور ج 3 ص 94

با کينه و بغض بي امان مي آمد

با هيزم و آتش روان مي‌ آمد

آئينه مگر چقدر طاقت دارد

از ضرب لگد در به زبان مي آمد

***

وقتی غاصبان خلافت می خواستند از امام علی _{عليه السلام} به زور بیعت بگیرند، پس از دوبار مراجعت و ناکام ماندن برای بار سوم، آن ملعون با جمع انبوهی از صحابه، طلقا، منافقین، فرومایگان، بادیه نشینان و باقی ماندگان از احزاب (مشرکین) به خانه حضرت فاطمه _{عليها السلام} هجوم آوردند.

تاریخ یعقوبی ج2 ص126

نه عزتی و نه احترامی ای وای

بسته ‌ست دو د‌ست ‌مرد نامی ای وای

آن روز مدینه غرق نامردی بود

دخت نبي و چهل حرامی ای وای

***

و کان یصیح احرقوا دارها و ما کان فی الدار غیر علی و فاطمة و الحسن و الحسین _{عليهم السلام} ؛ (آن ملعون با همراهانش به خانه حضرت فاطمه _{عليها السلام} حمله ور شده و) فریاد کشید خانه را با اهلش به آتش بکشید و در خانه جز علی و فاطمه و حسن و حسین _{عليهم السلام} نبود.

مأساة الزهراء ج 1 ص 311 ؛ الملل و النحل ج1 ص59

در حمله شعله هاي سرکش آن روز

شد خاطر خسته اش مشوش آن روز

مردم همه وقت تسليت مي رفتند

با زخم زبان و گل ِ آتش آن روز

***

پس از آنکه آن ملعون و اطرافیانش به خانه حضرت فاطمه زهرا _{عليها السلام} هجوم آوردند:

أنه حصر فاطمة فی الباب حتى أسقطت محسنا ؛ (آن ملعون) فاطمه _{عليها السلام} را چنان در میان در و دیوار فشار داد که محسن _{عليه السلام} به شهادت رسید.

الطراط المستقیم، ج3 ص12؛ مأساة الزهرا ج2 ص132

هنگامه‌ي صبر بود و ايثار اما ...

حق بود دوباره بی طرفدار اما ...

مردم همه ‌سر‌گر‌م ‌تماشا بودند

گل ماند میان در و دیوار اما ...

***

پس از هجوم غاصبان به خانه حضرت فاطمه _{عليها السلام}:

عصر ... فاطمة _{عليها السلام} بین الحائط و الباب عصرةً شدیدةً قاسیةً حتی اسقطت جنینها و نبت المسمار الباب فی صدرها...؛ آن ملعون حضرت فاطمه _{عليها السلام} را بین در و دیوار به شدت فشار داد تا فرزندش شهید شد و میخ در به سینه اش فرو رفت.

مواقف الشیعه، ج3 ص163؛ مؤتمر علماء بغداد ص135

این صحنه‌ي خونبار خبرها دارد

خون روی مسمار خبرها دارد

مخفي کرده ست زخم پهلويش را

اما در و ديوار خبرها دارد

***

امام صادق _{عليه السلام} در باره آیه «وَ إِذَا المَوؤُدَةُ سُئِلَت  بِأَی ذَنبٍ قُتِلَت‏؛ روز قیامت از كسى كه بخاك سپرده شده سؤال مى‏شود به چه جرمى كشته شده است؟» فرمود: اى مفضل به خدا قسم این «موؤده» و به خاك سپرده شده، محسن فرزند حضرت فاطمه _{عليها السلام} است.

مهدى موعود، ترجمه جلد 13 بحار، ص: 1175

با ضرب در سوخته ماهم را کشت

در آتش و خون نور نگاهم را کشت

فریاد بزن «بأيِّ ذَنبٍ قُتِلَت»

ای وای که طفل بی گناهم را کشت

***

هنگامی که حضرت فاطمه _{عليها السلام} در اثر فشار در مجروح شد فریاد زد: یا أبَتاه! هکَذا یُفعَلُ بِحَبِیبَتِکَ وَ ابنَتِکَ! آه یا فِضَّةُ! خُذِیـنِی فَقَد قُتِلَ ما فِی أحشائِی مِن الحَملِ؛ ای پدر! آیا قبلاً هم با حبیبه تو و دخترت چنین می‏کردند؟ آه ای فضه مرا دریاب که فرزندم را کشتند.

بحارالانوار، ج8 قدیم، ص222؛ رنجها و فریادهای فاطمه ص149

پهلوی تو بی قرار، خون می افشاند

بازوی تو «يا فضه خُذيني» می خواند

ای کوثر غرق خون طاها آن روز

فریاد تو محکمات را می لرزاند